Δε χορταίνω να βλέπω τον ήλιο

που το φως του σκορπάει στην πλάση, 

δε χορταίνω να βλέπω τους κάμπους,

τα βουνά, τις πλαγιές και τα δάση.

Δε χορταίνω να βλέπω ακρογιάλια

και πανώρια νησιά στην αράδα,

δε χορταίνω να βλέπω εσένα,

ω Ελλάδα, Ελλάδα, Ελλάδα.

Ω Ελλάδα, που τόσο μαγεύεις

με τις νίκες ηρώων παιδιών σου,

με την τόσο γλυκιά σου πορεία

έχεις γράψει τρανή ιστορία.

Που κρατάς πιο ψηλότερα απ' όλους

του Χριστού μας την άγια δάδα,

που 'χεις πλέξει της δάφνης κλωνάρια,

ω Ελλάδα, γλυκιά μας Ελλάδα.

Λογαριάσατε λάθος με τον νου σας, εμπόροι·

δε μετριέται πατρίδα, λευτεριά με τον πήχυ!

Κι αν μικρός είν’ ο τόπος, και το θέλει και μπόρει

τον ασήκωτο βράχο να τον φάει με το νύχι.

Τούτ’ η δίψα δε σβήνει, τούτ’ η μάχη δεν παύει·

χίλια χρόνια αν περάσουν, δεν πεθαίνουμε σκλάβοι.

Όχι, εσάς δε σας θέλει τούτη η γη, δε σας ξέρει!

Όλα εδώ είναι δικά μας! Τι απ’ το κάθε λιθάρι,

απ’ το χώμα, απ’ το δέντρο, το νερό και τ’ αγέρι,

το κορμί μας μια στάλα για να γίνει έχει πάρει.

Η ψυχή μας επήρε μια πνοή απ’ το καθένα.

Όλα εδώ ’ναι δικά μας - μα για σας όλα ξένα!

Αψηλά τις καρδιές μας! Μες στης γης μας το χώμα

πιο βαθιά ριζωμένοι, κι ας μανίζουν οι ανέμοι.

Τούτο ακόμα τον χρόνο, τούτ’ την άνοιξη ακόμα,

στον ορίζοντα πέρα τ’ άγιο φως σ’ ανασταίνει.

Αψηλά τις καρδιές μας κι αρχινά να ροδίζει!

Η αλυσίδα μας πήρε να βογγά και να τρίζει.

Τούτ’ η δίψα δε σβήνει,...

Ατενίζω μια πατρίδα ευλογημένη απ' τον Θεό,

προικισμένη μ' έναν θείο, Παραδείσου θησαυρό.

Είσαι, Ελλάδα, πλουτισμένη με ονείρων ομορφιές,

απ' τις κορφές ως τις ακρογιαλιές.

Σαν διαμάντι η θάλασσά μας δες πως λάμπει την αυγή,

κι ο Σταυρός ψηλά στολίζει καθεμιά βουνοκορφή,

τα κεριά σ' ένα ξωκλήσι, άγιο φως στα δειλινά

και η ψυχή τραγούδι αρχινά.

Στρέφω τη ματιά μου στον γαλάζιο ουρανό,

ν' αντικρίσω Σε, Θεέ μου, λαχταρώ.

Έχω στην ψυχή μου τη μορφή Σου ζωγραφιά,

την ορθόδοξη την πίστη στην καρδιά.

Θα σταθώ κι εγώ της πίστης μαχητής στον τόπο αυτό,

φλογερός αγωνιστής με τον Χριστό!

Και τα χώματά σου, Ελλάδα, τα ζηλέψανε πολλοί,

τα ποτίσαν μ' αίμα, δάκρυ, μάρτυρες ηρωικοί.

Μες στην ιστορία έλαμψαν ακλόνητες μορφές

που ντρόπιασαν σκληρούς κατακτητές.

Και οι ήρωες αυτοί που μας χαρίσαν λευτεριά,

πριν τις μάχες, δες, δακρύζανε μπροστά στην Παναγιά.

Και θα ζούν μες στις καρδιές μας ολοζώντανοι, τρανοί,

της πίστης, της πατρίδας οδηγοί.

Στρέφω τη ματιά μου στον γαλάζιο ουρανό,...

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου Θεοτόκε. Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τό κράτος ἀπροσμάχητον, ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον, ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.

Σ’ εσένα, Θεοτόκε, τη Στρατηγό, που είσαι ακατανίκητη στη μάχη αποδίδω την ευχαριστία για τη νίκη, εγώ, η Πόλη σου, επειδή (με τη δική σου βοήθεια) απαλλάχτηκα από τις συμφορές. Αλλά καθώς η δύναμή σου είναι ακατανίκητη, ελευθέρωσέ με από κάθε είδους κινδύνους, ώστε να φωνάζω σ’ εσένα: «Να χαίρεσαι, Νύφη, που δεν έχεις νυμφευθεί».

Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀvuμνοῦμεν τάς χαρίτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν,κεκτήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ  Ἄχραντε.

Παρθένε, ανυμνούμε τις χάριτες της Σκέπης Σου, την οποία σαν φωτεινό σύννεφο απλώνεις πάνω μας, πέρα από κάθε προσδοκία και ανθρώπινη σκέψη. Και έτσι σκεπάζεις τον λαό Σου νοερά από κάθε επιβουλή των εχθρών του.Γιατί Εσένα έχουμε αποκτήσει σαν σκέπη και προστάτη και βοηθό και σου ψέλνουμε με δυνατή φωνή ύμνους: Δόξα στα μεγαλεία Σου Αγνή, δόξα στη θεία Σου σκέπη, δόξα, γιατί για μας φροντίζεις πάντα πριν από την ώρα της κάθε μας ανάγκης, Αμόλυντε.