Με δέος ξεδιπλώνεις τα φτερά σου

που Εκείνος σου 'δωσε, ψηλά για να πετάς.

Να το τολμήσεις σφίγγεται η καρδιά σου,

μα παίρνεις θάρρος απ' Εκείνον που αγαπάς.

Ο αετός τινάζει τα φτερά του,

τα ουράνια να διασχίσει, δες, πως λαχταρά!

Το βλέμμα καθαρό, ψηλά η ματιά του

και στις κορφές πάντα τη χτίζει τη φωλιά.

Στον άνεμο να τα χτυπάς

κόντρα τα δυο φτερά σου,

έτσι ανεβαίνεις πιο ψηλά

- κι ας είναι η κούραση πολλή -

θα φτάσεις με υπομονή

κοντά σ' Εκείνον που ποθεί

να βρίσκετ' η καρδιά σου.

Συγκίνηση καθώς τα αιθέρια σκίζεις,

γεννιούνται πόθοι στην ψυχή σου ιεροί·

φως απ' το φως Του γύρω να σκορπίζεις,

δύναμη έχοντας τη θεία Του πνοή.

Στο Φως στραμμένη να 'χεις τη ματιά σου,

στα πλάτια να πετάς γαλάζιου ουρανού,

το φως θα πλημμυρίζει την καρδιά σου,

φως ιλαρό κοντά στον θρόνο του Χριστού.

Στον άνεμο να τα χτυπάς...

Τι μπορεί να με χωρίσει

απ' την αγάπη Σου, Χριστέ;

Στην ανατολή, στη δύση

δε θα βρεθεί ποτέ-ποτέ!

Κάτι που να καταφέρει

να μου μαράνει τη χαρά,

σ' άλλο δρόμο να με φέρει,

να μου ματώσει τα φτερά.

Όταν είσαι στο πλευρό μου,

από τη δόξα Σου μεθώ·

ούτε και τον εαυτό μου

δεν έχω πια να φοβηθώ.

Τι μπορεί να με χωρίσει

απ' την αγάπη Σου, Χριστέ;

Στην ανατολή, στη δύση

τίποτε, ποτέ-ποτέ!

Συ η ελπίδα της καρδιάς μου,

το καταφύγιο και η χαρά, Θεέ μου.

Συ το απάνεμο λιμάνι,

το φως του ήλιου μες στη σκοτεινιά!

Μάθε με, Κύριε, ν' αγαπώ,

τον εαυτό μου να ξεχνώ,

μες στο λιμάνι Σου να ζω

και νύχτα-μέρα για Σε να τραγουδώ,

Θεέ μου,

πως μακριά Σου η ζωή μου

μοιάζει μ' ανθό που ζει χωρίς νερό και

πως τώρα, Χριστέ, που Σε γνωρίζω,

ζώντας στη γη, πετώ στον ουρανό!

Μάθε με, Κύριε, ν' αγαπώ,...

πως η ψυχή δίχως Εσένα

είναι καράβι δίχως οδηγό και

πως τώρα, που μ' άγγιξε η πνοή Σου,

για τη δική Σου δόξα μόνο ζω!

Σφαγήν σου τήν ἄδικον Χριστέ,

ἡ Παρθένος βλέπουσα,ὀδυρομένη ἐβόα σοι·

Τέκνον γλυκύτατον, πῶς ἀδίκως θνήσκεις;

πῶς τῷ ξύλῳ κρέμασαι,

ὁ πᾶσαν γῆν κρεμάσας τοῖς ὕδασι;

Μή λίπῃς μόνην με, Εὐεργέτα πολυέλεε,

τήν μητέρα καί δούλην σου δέομαι.

Βλέποντας την άδικη σφαγή Σου, Χριστέ,

η Παρθένος κλαίγοντας Σου φώναζε:

«Πολύ γλυκό μου παιδί, πώς (επιτρέπεις και) πεθαίνεις άδικα;

Πώς (επιτρέπεις και) βρίσκεσαι κρεμασμένος στο ξύλο,

Εσύ που κρέμασες όλη τη γη πάνω στα νερά των θαλασσών;

Μη με εγκαταλείπεις μόνη μου, Σε παρακαλώ, πολυέλεε Ευεργέτη,

εμένα τη μητέρα και δούλη Σου».