Αισθάνομαι μια φλόγα μυστικιά

για Σε, Χριστέ, να φλέγει την ψυχή μου,

γι’ αυτό απόλαυση δε βρίσκω πιο γλυκιά,

παρ’ όταν Σου μιλώ στην προσευχή μου.

Και είναι η μονάχη

θερμή μου προσευχή,

στου θρόνου Σου τα πόδια

να φέρω μια ψυχή. (2)

Προσεύχεται το πλάσμα Σου πιστό

τον όρθρο και το δείλι και το βράδυ,

στα μεγαλεία Σου εμπρός γονατιστό

μες στης νυχτιάς το ήρεμο σκοτάδι.

Κι εγώ με την καρδιά μου

μια κάνω προσευχή,

στου θρόνου Σου τα πόδια

να φέρω μια ψυχή. (2)

Χριστέ, Σου δίνω υπόσχεση ιερή

στα πέρατα της γης να περπατήσω,

με ζήλο και μ’ αγάπη περισσή

πολλούς ξεστρατισμένους να φωτίσω.

Υπόσχεση Σου δίνω,

Σου κάνω προσευχή,

στου θρόνου Σου τα πόδια

να φέρω μια ψυχή. (2)

Στα ξανθά τ’ ακρογιάλια ροδίζει

το πρωινό και μ’ αχτίδες χρυσές

ένας ήλιος ελπίδας φωτίζει

και χαρά στις ανήλιες ψυχές.

Κι είν’ η θάλασσα πέρα απλωμένη

των ανθρώπων που, δίχως χαρά,

μιαν ημέρα τα δίχτυα προσμένει

ν’ απλωθούν του καλού του ψαρά.

Εμπρός, αδέλφια, ψαράδες γενείτε

και με πίστη κι αγάπη μαζί,

έναν κόσμο καινούργιο να δείτε

νεκρωμένο και πάλι να ζει. (2)

Τόσοι άνθρωποι μικροί και μεγάλοι,

φτωχοί, πλούσιοι, αδελφοί μας κι αυτοί,

ένας κόσμος που ζει σε μιαν άλλη,

όλο πίκρες και πόνους ζωή,

με λαχτάρα, παιδιά, μας προσμένει,

να του φέρουμ’ ελπίδα και φως.

Ας βιαστούμε! Καιρός δε μας μένει!

Όλοι δίχτυα στα χέρια κι εμπρός!

Εμπρός, αδέλφια, ψαράδες γενείτε...

Μια μέρα βγήκε ένας σποριάς

να σπείρει τον αγρό του,

εκεί ήτανε η σκέψη του,

αυτό ήτανε το βιός του.

Μια χούφτα έπεσε σιμά,

στο δίπλα μονοπάτι,

την αφανίσαν τα πουλιά,

το πέλμα του διαβάτη.

Αν θες κι εσύ, σποριά,

να φτάσεις στον θερισμό,

έλα μαζί μας να σκάψεις

βαθιά στον αγρό. (2)

Κάμποσοι σπόροι έπεσαν

εκεί που ήτανε βράχοι·

νερό δε βρήκαν, δίψασαν

και χάθηκαν μονάχοι.

Πιο πέρα στο χωράφι του

αγκάθια είχαν μείνει·

έπεσε μέσα ο σπόρος του,

δεν μπόρεσε να γίνει.

Αν θες κι εσύ, σποριά,...

Μα εκεί που η γη ήταν έτοιμη

και καλοσκαλισμένη,

εβλάστησε, έκανε καρπό,

αυτό η σπορά προσμένει.

Πέτρες, αγκάθια και κλαριά

ας διώξει η σκαπάνη,

να πάρει τον καρπό ο Χριστός,

να δώσει το στεφάνι.

Αν θες κι εσύ, σποριά,...

Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ, σῶσον ἡμᾶς.

Με τις μεσιτείες της Θεοτόκου, Σωτήρα μας, δώσε μας τη σωτηρία.